2025-07-12 Нарушевич Петр

Ищу информацию про прапрабабушку и прапрадедушку Мария Лещинскую(Кузьмицкую)(1890 дер. Корань либо Гайно) католичка, и Николая Федоровича Лещинского(1885, дер.Кошицы) католик.
Может о них есть что то в метрических книгах,книгах при костелах и т.д. Может есть какие либо сведениях о их хуторах и т.д.У них были следующие дети: Алибина Николаевна Лещинская (род. в 1911 в деревне Кошицы,моя бабушка),Иван(род.1915 в деревне Кошицы)Иосиф(дата род. неизвестна, в деревне Кошицы),Зося(дата род. неизвестна, в деревне Кошицы)Мария погибла рано скорее всего в 1920 годы из-за болезни.Сестра Альбины Зося вышла замуж и уехала в Ленинград(Санкт-Петербург) её искали после войны но не нашли.ответить

2014-08-14 Лилия Левицкая

Ищу информацию о пробабушке Фалей Ева (Евгения) Андреевна, родилась приблезительно в 1855 в деревне Укроповичи Гайно-Слободской волости, Борисовского уезда, замуж вышла за Кирика Николая Ивановича в деревню Путилово- родили 5 детей Мария, Юзик, Тамаш, остальных не знаю (один сын до 1918 уехал в америку) , после войны 1945 жила переодически у трех дочерей в деревнях Громницы, Мышицы, Плещеницы, дата смерти 1955г похоронена на кладбище возле деревни Батурино Вилейский уезд. Так же ищу Цивилько Антона Ивановича,1896-1938, он муж Марии Кирик Поженились в Батуринском кастеле 1918-1920 (где находятся метрические данные по этому кастелу пока неизвестно), жили в деревне Мышицы. Антон учился в школе в деревне Батурино приблезительно 1902-1906, закончил 4 класса, школа была польская.

2012-11-08 admin

Miejscowość dość głucha, niewielka wioska, gdzie mieszka proboszcz i stoi kościół. Parafia dość rozległa i mieszana, z wyjątkiem kilku wiosek, które już mają czysto katolicka ludność po ukazie wolnościowym. Obywateli katolickich prawie niema, bo większość majątków przeszła w obce ręce. Jednym z najwięcej czynnych jest adwokat Pawłowicz, który ma w parafii swoje dobra.

Parafianami przeto są wieśniacy, nieco rozrzuconej na arendach szlachty zawsze wędrującej, nie mającej swej własnej ziemi. Nie łatwa tu gospodarka, bo masa kamieni niemałą jest przeszkodą. Lasy są, ale większość ich skarbowa, więc obywatele nie mają z nich zysków.

Majątek Korzeń należał niegdyś do kapituły witebskiej, ta też zbudowała tu w roku 1605 drewniany kościół. Później przeszedł do rodziny Czudowskich. Parafia Korzeńska liczy 6700 wiernych; część wiosek leży o 3-4 wiorsty od kościoła, a reszta bardzo odległa, 11 wiosek leży pod samemi Haniewiczami.

Korzenia nie ominął los sąsiednich parafii, co długie lata nie miały swych pasterzy; 8 lat nie było tu wcale kapłana, potem nastał ks. Grodzicki. Obecnie od lat 6-ciu pasterzuje ks. Zimbo.

Najwięcej odczuwali swoje opuszczenie włościanie i szlachta mieszkająca pod Haniewiczami. Naokoło kaplicy mieszka tu aż 2.500 katolików. Siedem wiosek zupełnie katolickich, szczególnie od roku 1905-go. Mają oni do kościoła parafjalnego 20 wiorst fatalnej drogi. Mieszkają przeważnie w lasach, więc nie przenikło do nich zupełnie zepsucie wielkich miast i wielkich wsi. Był tu kiedyś kościół filialny, nic więc dziwnego, że odczuwali brak stałego kapłana.

Ile te starań czynili oni, żeby odzyskać z początku kościół, a potem, żeby mieć stałego kapłana. Kołatali wszędzie, a gdy ks. biskupi odwiedzali Mińszczyznę, można było za każdym razem spotkać ich deputację, proszącą o księdza. Nareszcie prośby ich były wysłuchane —naznaczono im w roku 1913 stałego kapłana, pełnego zasług staruszka ks. Łazarewicza. Dwór w Haniewiczach należał do rodziny Czudowskich, potem od roku 1877 do Hartingów. Kościół drewniany w Haniewiczach w roku 1755 wystawił Michał Ślizień.

Jest też kaplica w Kociełach, gdzie są dwie wioski, leżące przy rzece Taluń wpadającej do llji. Niegdyś była to własność wielkich książąt litewskich. Ks. Witold nadał dobra kościelne parafii Hajna, lecz przeszły one do kapituły mińskiej. Dziś Kocielne Zarzeczne, albo Kapitulne ma swoją kaplicę, drugie Kocielne nazywa się Zamosze. Naokoło ziemia dość dobra, mają tu włościanie liczne i dobre łąki i nie mało lasu.

Nasze Kościoły
TOM 1. Część 2.
Diecezja Mińska.
POD REDAKCJĄ Ks. JOZAFATA ŻYSKARA.
Warszawa, 1913

ответить